Nothing But Trouble. Bij het lezen van de groepsnaam dacht ik een hoop miserie, kommer en kwel tegemoet te zien. Niks daarvan. In plaats van “One Trouble After Another” krijg ik veertien best aardige songs te horen, die de verschillende facetten van de blues en aanverwanten belichten.

“One Trouble After Another” is een geslaagde CD. Het is hun tweede, maar ze komt voor de dag als een succesvolle twintigste. Hun eerste album “Nothin’ But Trouble” werd vorig jaar door onze Swa gerecenseerd.
De vier troublemakers komen uit Magnolia, Delaware, één van de meest noordelijke staten van Amerika, Alaska even buiten beschouwing gelaten, met een niet zo rijke bluesgeschiedenis. Ik kan voorlopig enkel aan George Thorogood denken, die ook een Delaware-ingetogene is, of was. Toch zit de blues er bij deze jongens ingebakken. Vóór ze enkele jaren geleden besloten een band op te zetten, hadden ze elk al vijfentwintig jaar muziek maken achter zich. Die ervaring hoor je natuurlijk bovendrijven. Elf van de veertien nummers zijn origineel. “This Month” hebben ze gekregen van David Bromberg, die op dit nummer ook de gitaarsolo inspeelt. “Blues is My Business” is een nummer van Kevin Bowe en Todd Cerney. Verder zit er nog een traditional in.

Daar waar de heren blazers inlassen is dat niet zomaar om de hoop te vergroten, maar om de song te dienen. Eén en ander is dan ook nog voorzien van gedegen arrangementen. Kortom deze schijf mag er zijn, en of dat ie dat mag !

Onze vier helden kunnen ook allemaal zingen. Dat demonstreren ze glorieus in de traditionele gospel “John the Revelator”  dat ze a capella in close harmony brengen. Bangelijk goed. Bijna pakkend.Heel graag hoor ik ook “Dead End Street” van Fulkerson en het semi-akoestische “Gone Gone Gone” op resonator guitar. “Me, Myself and I” van Haughey wordt door een stuwende Canned Heat boogiebas gedragen. Ook de ballad “Liquor Store” leent zich gewillig aan het kritische oor, om er zonder kleerscheuren vanaf te komen. Eigenlijk doe ik afbreuk aan de gehele kwaliteit van de plaat door er enkele nummers uit te lichten, daar waar ze het allemaal verdienen. Het laatste nummer “Hanna” is de vreemde eend in de bijt, die echter na een paar beluisteringen uitgroeit tot de sierlijke zwaan van het sprookje. Het is een Ierse contemplatieve song met fiddle van Nate Grower en Chris MacAfee laat na de twee eerste strofen zijn distorted gitaar invallen als een doedelzak.
Een royaal einde met zicht op de Connemara.

Nothing But Trouble are :

1. Chris McAfee : guitars, vocals, harmonica
2. Joey Fulkerson : guitars, vocals, mandolin, lap steel
3. Billy Meyers : drums, vocals, percussion
4. Greg Haughey : bass, vocals, tuba

Added musicians :

1. Wes Lanich : keyboards
2. The Handcuffed Horns : - David Kershner : trumpet, horn arrangements

                                          - Rob Kershner : trumpet
- Michael Rainsford : tenor sax
- Mark Gallagher : baritone sax
-    Nate Grower : fiddle on “Hanna”

Special guest :

1. David Bromberg : guitar on “This Month”

witteMVS